[ Pobierz całość w formacie PDF ]
cinkciarzowi. Prawdziwemu zbrodniarzowi dawałoby to swobodę ruchów i możność dalszego
zacierania i gmatwania śladów. A jemu o to coraz bardziej chodzi.
- Tu pan ma rację, poruczniku. Jest to tylko hipoteza, ale prawdopodobna. Próba
zabójstwa Hanki Wróblewskiej, napuszczenie Baranowskiego na skok na Mazurskiej
świadczą o tym, że przestępca czuje się coraz mniej bezpieczny i usiłuje za wszelką cenę
poprawić swoje położenie.
- Jasne. Wyobrażam sobie, w jakim napięciu ten człowiek żyje. Kiedy ktoś uważniej
na niego spojrzy, mordercy już się zdaje, że został zdemaskowany. Nie zazdroszczę mu
uczucia, jakie ma przechodząc na schodach obok ludzi, którzy go dobrze znają. A widok
Hanki Wróblewskiej jedynego świadka, bo prawdopodobnie ona mijała go na schodach,
wywołuje w nim paniczny strach. Nic dziwnego, że w takiej sytuacji trudno zachować zimną
krew i prowadzić najzwyklejszy tryb życia. Codziennie przychodzić do pracy, witać się i
rozmawiać ze znajomymi. W tamtych dniach na pewno dużo mówili o morderstwie. Taką
torturę rzadko kto zniesie bezkarnie.
- Gdyby przyjąć pańską hipotezę, bo nadal twierdzę: tylko hipotezę, że właśnie
Norkowski jest zbrodniarzem z ulicy Buczka, to popełnił pan jednak poważny błąd w
poprzednim rozumowaniu.
- Jaki? - zdziwił się porucznik.
- Pierwotnie przypuszczał pan, że zbrodnia jest dziełem amatora. Norkowski to
zawodowy przestępca. Jest przyzwyczajony do tego, że organa śledcze poszukują go. Zna z
własnej praktyki cały mechanizm pracy milicji. Napięcie nerwów, o jakim pan wspominał,
jest u niego niewątpliwie znacznie mniejsze niż u przestępcy, który pierwszy raz wkroczył na
tę drogę.
- Tak. Rzeczywiście początkowo zakładałem, że kradzież i zbrodnia przy Buczka jest
dziełem kogoś ze znajomych Legatów. Kogoś, kto dotychczas prowadził życie uczciwego
człowieka i dał się skusić wielką sumą pieniędzy, leżącą w mieszkaniu na pierwszym piętrze.
Przyznaję, że przypuszczenie to wzięło teraz w łeb. Jestem zupełnie pewien, że mordercą jest
Norkowski. Ale znam też na tyle zwyczaje zawodowych złodziei, a kasiarze stanowią wśród
nich arystokrację, aby twierdzić, że jest to pierwsza zbrodnia tego człowieka. Zawodowi
przestępcy nigdy nie biorą się za mokrą robotę. A więc wszystko, co powiedziałem o napięciu
nerwów, odnosi się do Norkowskiego. Byłby spokojny, gdyby stawka dotyczyła tylko
kradzieży. Teraz po raz pierwszy gra o swoją głowę. A to duża różnica.
- Ten człowiek musi należeć do koła znajomych zarówno małżeństwa Legatów, jak i
Iwanowskich. Do obydwu mieszkań udało mu się zdobyć odciski kluczy. Gotów jestem
uwierzyć - ciągnął prokurator - w ten fragment zeznań Baranowskiego, gdzie cinkciarz mówi
o Norkowskim jako o znakomitym specjaliście w dorabianiu wszelkiego rodzaju kluczy.
Niemniej najlepszy nawet specjalista musi mieć albo zamek, albo plastelinowy czy woskowy
odcisk klucza.
- Fachowcy nie używają dzisiaj wosku. Plastelina jest lepsza - nadmienił oficer MO -
wosk trzeba długo ugniatać, a poza tym jest bardziej kruchy i zdarzają się w nim malutkie
grudki, które mogą zniekształcić odcisk. Przy precyzyjnych zamkach nawet taka
niedokładność staje się powodem, że klucz nie pasuje.
- Wydaje mi się, że należałoby sporządzić możliwie długą i jak najbardziej
szczegółową listę znajomych zarówno Legatów, jak i Iwanowskich. Chodzi mi o ludzi,-
którzy znają obydwie rodziny. To byliby potencjalni podejrzani. Nie ulega bowiem
wątpliwości, że odcisk kluczy w obydwu drzwiach mógł zdobyć tylko ten, kto zna
mieszkańców Buczka i Mazurskiej.
- Pan prokurator ma rację - przyznał porucznik - i my doszliśmy do tych samych
wniosków. Nim złapaliśmy Baranowskiego, moi ludzie sporządzili takie listy. Odpowiedz na
pytanie, kogo znam , jest jednak bardzo trudna dla każdego człowieka. Lista znajomości
nigdy nie będzie kompletna. Samo zresztą pojęcie znajomy jest względne. Czy znajomym
jest ten, z którym pracuję w biurze, czy ten, którego przyjmuję w swoim domu. Czy traktować [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl chiara76.opx.pl
cinkciarzowi. Prawdziwemu zbrodniarzowi dawałoby to swobodę ruchów i możność dalszego
zacierania i gmatwania śladów. A jemu o to coraz bardziej chodzi.
- Tu pan ma rację, poruczniku. Jest to tylko hipoteza, ale prawdopodobna. Próba
zabójstwa Hanki Wróblewskiej, napuszczenie Baranowskiego na skok na Mazurskiej
świadczą o tym, że przestępca czuje się coraz mniej bezpieczny i usiłuje za wszelką cenę
poprawić swoje położenie.
- Jasne. Wyobrażam sobie, w jakim napięciu ten człowiek żyje. Kiedy ktoś uważniej
na niego spojrzy, mordercy już się zdaje, że został zdemaskowany. Nie zazdroszczę mu
uczucia, jakie ma przechodząc na schodach obok ludzi, którzy go dobrze znają. A widok
Hanki Wróblewskiej jedynego świadka, bo prawdopodobnie ona mijała go na schodach,
wywołuje w nim paniczny strach. Nic dziwnego, że w takiej sytuacji trudno zachować zimną
krew i prowadzić najzwyklejszy tryb życia. Codziennie przychodzić do pracy, witać się i
rozmawiać ze znajomymi. W tamtych dniach na pewno dużo mówili o morderstwie. Taką
torturę rzadko kto zniesie bezkarnie.
- Gdyby przyjąć pańską hipotezę, bo nadal twierdzę: tylko hipotezę, że właśnie
Norkowski jest zbrodniarzem z ulicy Buczka, to popełnił pan jednak poważny błąd w
poprzednim rozumowaniu.
- Jaki? - zdziwił się porucznik.
- Pierwotnie przypuszczał pan, że zbrodnia jest dziełem amatora. Norkowski to
zawodowy przestępca. Jest przyzwyczajony do tego, że organa śledcze poszukują go. Zna z
własnej praktyki cały mechanizm pracy milicji. Napięcie nerwów, o jakim pan wspominał,
jest u niego niewątpliwie znacznie mniejsze niż u przestępcy, który pierwszy raz wkroczył na
tę drogę.
- Tak. Rzeczywiście początkowo zakładałem, że kradzież i zbrodnia przy Buczka jest
dziełem kogoś ze znajomych Legatów. Kogoś, kto dotychczas prowadził życie uczciwego
człowieka i dał się skusić wielką sumą pieniędzy, leżącą w mieszkaniu na pierwszym piętrze.
Przyznaję, że przypuszczenie to wzięło teraz w łeb. Jestem zupełnie pewien, że mordercą jest
Norkowski. Ale znam też na tyle zwyczaje zawodowych złodziei, a kasiarze stanowią wśród
nich arystokrację, aby twierdzić, że jest to pierwsza zbrodnia tego człowieka. Zawodowi
przestępcy nigdy nie biorą się za mokrą robotę. A więc wszystko, co powiedziałem o napięciu
nerwów, odnosi się do Norkowskiego. Byłby spokojny, gdyby stawka dotyczyła tylko
kradzieży. Teraz po raz pierwszy gra o swoją głowę. A to duża różnica.
- Ten człowiek musi należeć do koła znajomych zarówno małżeństwa Legatów, jak i
Iwanowskich. Do obydwu mieszkań udało mu się zdobyć odciski kluczy. Gotów jestem
uwierzyć - ciągnął prokurator - w ten fragment zeznań Baranowskiego, gdzie cinkciarz mówi
o Norkowskim jako o znakomitym specjaliście w dorabianiu wszelkiego rodzaju kluczy.
Niemniej najlepszy nawet specjalista musi mieć albo zamek, albo plastelinowy czy woskowy
odcisk klucza.
- Fachowcy nie używają dzisiaj wosku. Plastelina jest lepsza - nadmienił oficer MO -
wosk trzeba długo ugniatać, a poza tym jest bardziej kruchy i zdarzają się w nim malutkie
grudki, które mogą zniekształcić odcisk. Przy precyzyjnych zamkach nawet taka
niedokładność staje się powodem, że klucz nie pasuje.
- Wydaje mi się, że należałoby sporządzić możliwie długą i jak najbardziej
szczegółową listę znajomych zarówno Legatów, jak i Iwanowskich. Chodzi mi o ludzi,-
którzy znają obydwie rodziny. To byliby potencjalni podejrzani. Nie ulega bowiem
wątpliwości, że odcisk kluczy w obydwu drzwiach mógł zdobyć tylko ten, kto zna
mieszkańców Buczka i Mazurskiej.
- Pan prokurator ma rację - przyznał porucznik - i my doszliśmy do tych samych
wniosków. Nim złapaliśmy Baranowskiego, moi ludzie sporządzili takie listy. Odpowiedz na
pytanie, kogo znam , jest jednak bardzo trudna dla każdego człowieka. Lista znajomości
nigdy nie będzie kompletna. Samo zresztą pojęcie znajomy jest względne. Czy znajomym
jest ten, z którym pracuję w biurze, czy ten, którego przyjmuję w swoim domu. Czy traktować [ Pobierz całość w formacie PDF ]