[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przyszli tutaj szukać? Zabójcy Beatrice Sciancati czy tylko... katarów? Nie, nie odpowia-
dajcie, mnichu. Nie warto. Już jesteście martwi .
Konrad starał się zyskać na czasie:
Kto zabił Beatrice Sciancati? Czy to wy? .
Tamten roześmiał się szyderczo: A po cóż ci teraz to wiedzieć? Komu będziesz
mógł o tym powiedzieć? .
Ten wybieg posłużył Francuzowi jedynie po to, by zwrócić uwagę trzymających go
na rozmowę. Trwała kilka sekund, lecz jemu to wystarczyło.
Jednym ruchem przesunął stopy za nogi obu strażników i przewrócił się do tyłu.
Tamci, tracąc równowagę, runęli jeden na drugiego, ale on zwinnie podniósł się i wy-
ciągnął miecz z plątaniny rąk i nóg.
78
Pozostali cofnęli się instynktownie. Konrad rzucił się znienacka na zbrojnych,
trzymających jego towarzysza. Puścili go na chwilę i Gaddo wyrwał się, stając u boku
Konrada.
Przezwyciężywszy przerażenie dwaj mężczyzni przedzierali się do przodu z mie-
czami w dłoniach. Konrad, dzierżąc swą broń oburącz, zaczął obracać nią błyskawicznie
na prawo i lewo. Strażnicy cofnęli się o krok, zbici z tropu dziwacznym sposobem po-
sługiwania się mieczem. Wówczas mnich zatrzymał się z wyciągniętymi do przodu ra-
mionami, trzymając miecz wymierzony nie w nich, lecz wycelowany prosto w górę.
Na co czekacie? Zabijcie ich! , krzyknął przywódca.
Tamci zbliżyli się, lecz Konrad znowu zaczął kręcić kółka mieczem, by ich po-
wstrzymać. I udało mu się. Potem, pchnąwszy mieczem przed siebie, uderzył ostrzem
na odlew w ucho pierwszego mężczyznę, który padł na ziemię jak kamień. Drugi otrzy-
mał gwałtowny cios, zadany rękojeścią miecza w sam środek czoła.
W tym momencie Gaddo przewrócił piecyk na podłogę, zabezpieczając w ten spo-
sób drogę odwrotu, i razem z Konradem dopadli drzwi.
Tu wybuchła bójka jeszcze gwałtowniejsza.
Gaddo przekroczył już próg i usiłował zamknąć skrzydło drzwi, podczas gdy
Konrad tkwiąc pośrodku trzymał katarów na dystans. Francuz rozdzielał ciosy mie-
czem i pięścią, łokciem i nogą. Po tysiąckroć błogosławił te sposoby walki, których się
nauczył za młodu, i które setki razy przyczyniły się do wyciągnięcia go z tarapatów.
Bogu dzięki zdołali wydostać się na zewnątrz. Zamknęli i zaryglowali drzwi, które
jednak nie mogły długo stawiać oporu. Już zaczęły trzeszczeć pod wściekłym naporem
heretyków.
Zaledwie mnisi wbiegli na schody, gdy dał się słyszeć łoskot ustępujących drzwi.
Biegli bez słowa, oddychając z trudem. Mieli niewielką przewagę. Wpadli do bramy
i już byli na ulicy. A tamci wciąż za nimi. Nie mogli absolutnie pozwolić im ujść cało:
dla heretyków oznaczałoby to stos i obaj mnisi doskonale o tym wiedzieli.
Trwał więc meczący i rozpaczliwy pościg po nocnych ulicach niczego nie świado-
mej Pizy, wciąż pogrążonej we śnie.
Pędząc do utraty tchu minęli most. Czterech katarów, szybszych od innych, ode-
rwało się od grupy zbliżając się do dwu zbiegów na odległość kilku metrów. Musieli
jeszcze przebiec prosty nie kończący się odcinek wzdłuż brzegu Arno, a nie starczyło
już tchu w piersi.
Konrad biegł z sercem w gardle i szumem w uszach. Goniący ich przeklętnicy zy-
skiwali coraz bardziej na odległości dzielącej ich od uciekających. Nie uda im się.
Poddawał się. Lepiej przygotować się do ostatniej obrony. Może hałas kogoś spro-
wadzi. Jednak nie ulegał złudzeniom; pomijając wszystko inne, był bez broni. %7łeby
szybciej uciekać odrzucił bowiem miecz.
79
Lecz Fortuna wreszcie zdjęła z oczu opaskę i rozpoznała ludzi dobrych. Jakiś po-
spieszny krok. Jakiś wrzask.
La ilaha ill Allah!
Rzuciwszy swe bitewne zawołanie, Turek Ibn Harudne stanął u boku Konrada, do-
bywając bułata. Gaddo, który biegł o krok w tyle dołączył do nich i, dysząc, stanął z nimi
w szyku. Wydobywał z siebie dziwne odgłosy, które miały być śmiechem radości, prze-
rywanym krótkim oddechem. Turek wywrzaskiwał z całych sił to samo zawołanie, które
znaczyło, iż nie masz Boga nad Allacha. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl chiara76.opx.pl
przyszli tutaj szukać? Zabójcy Beatrice Sciancati czy tylko... katarów? Nie, nie odpowia-
dajcie, mnichu. Nie warto. Już jesteście martwi .
Konrad starał się zyskać na czasie:
Kto zabił Beatrice Sciancati? Czy to wy? .
Tamten roześmiał się szyderczo: A po cóż ci teraz to wiedzieć? Komu będziesz
mógł o tym powiedzieć? .
Ten wybieg posłużył Francuzowi jedynie po to, by zwrócić uwagę trzymających go
na rozmowę. Trwała kilka sekund, lecz jemu to wystarczyło.
Jednym ruchem przesunął stopy za nogi obu strażników i przewrócił się do tyłu.
Tamci, tracąc równowagę, runęli jeden na drugiego, ale on zwinnie podniósł się i wy-
ciągnął miecz z plątaniny rąk i nóg.
78
Pozostali cofnęli się instynktownie. Konrad rzucił się znienacka na zbrojnych,
trzymających jego towarzysza. Puścili go na chwilę i Gaddo wyrwał się, stając u boku
Konrada.
Przezwyciężywszy przerażenie dwaj mężczyzni przedzierali się do przodu z mie-
czami w dłoniach. Konrad, dzierżąc swą broń oburącz, zaczął obracać nią błyskawicznie
na prawo i lewo. Strażnicy cofnęli się o krok, zbici z tropu dziwacznym sposobem po-
sługiwania się mieczem. Wówczas mnich zatrzymał się z wyciągniętymi do przodu ra-
mionami, trzymając miecz wymierzony nie w nich, lecz wycelowany prosto w górę.
Na co czekacie? Zabijcie ich! , krzyknął przywódca.
Tamci zbliżyli się, lecz Konrad znowu zaczął kręcić kółka mieczem, by ich po-
wstrzymać. I udało mu się. Potem, pchnąwszy mieczem przed siebie, uderzył ostrzem
na odlew w ucho pierwszego mężczyznę, który padł na ziemię jak kamień. Drugi otrzy-
mał gwałtowny cios, zadany rękojeścią miecza w sam środek czoła.
W tym momencie Gaddo przewrócił piecyk na podłogę, zabezpieczając w ten spo-
sób drogę odwrotu, i razem z Konradem dopadli drzwi.
Tu wybuchła bójka jeszcze gwałtowniejsza.
Gaddo przekroczył już próg i usiłował zamknąć skrzydło drzwi, podczas gdy
Konrad tkwiąc pośrodku trzymał katarów na dystans. Francuz rozdzielał ciosy mie-
czem i pięścią, łokciem i nogą. Po tysiąckroć błogosławił te sposoby walki, których się
nauczył za młodu, i które setki razy przyczyniły się do wyciągnięcia go z tarapatów.
Bogu dzięki zdołali wydostać się na zewnątrz. Zamknęli i zaryglowali drzwi, które
jednak nie mogły długo stawiać oporu. Już zaczęły trzeszczeć pod wściekłym naporem
heretyków.
Zaledwie mnisi wbiegli na schody, gdy dał się słyszeć łoskot ustępujących drzwi.
Biegli bez słowa, oddychając z trudem. Mieli niewielką przewagę. Wpadli do bramy
i już byli na ulicy. A tamci wciąż za nimi. Nie mogli absolutnie pozwolić im ujść cało:
dla heretyków oznaczałoby to stos i obaj mnisi doskonale o tym wiedzieli.
Trwał więc meczący i rozpaczliwy pościg po nocnych ulicach niczego nie świado-
mej Pizy, wciąż pogrążonej we śnie.
Pędząc do utraty tchu minęli most. Czterech katarów, szybszych od innych, ode-
rwało się od grupy zbliżając się do dwu zbiegów na odległość kilku metrów. Musieli
jeszcze przebiec prosty nie kończący się odcinek wzdłuż brzegu Arno, a nie starczyło
już tchu w piersi.
Konrad biegł z sercem w gardle i szumem w uszach. Goniący ich przeklętnicy zy-
skiwali coraz bardziej na odległości dzielącej ich od uciekających. Nie uda im się.
Poddawał się. Lepiej przygotować się do ostatniej obrony. Może hałas kogoś spro-
wadzi. Jednak nie ulegał złudzeniom; pomijając wszystko inne, był bez broni. %7łeby
szybciej uciekać odrzucił bowiem miecz.
79
Lecz Fortuna wreszcie zdjęła z oczu opaskę i rozpoznała ludzi dobrych. Jakiś po-
spieszny krok. Jakiś wrzask.
La ilaha ill Allah!
Rzuciwszy swe bitewne zawołanie, Turek Ibn Harudne stanął u boku Konrada, do-
bywając bułata. Gaddo, który biegł o krok w tyle dołączył do nich i, dysząc, stanął z nimi
w szyku. Wydobywał z siebie dziwne odgłosy, które miały być śmiechem radości, prze-
rywanym krótkim oddechem. Turek wywrzaskiwał z całych sił to samo zawołanie, które
znaczyło, iż nie masz Boga nad Allacha. [ Pobierz całość w formacie PDF ]