[ Pobierz całość w formacie PDF ]
przeciwko Polsce. Widocznie Mieszko I zawczasu dowiedział się o
50
przygotowaniach do wojny, do której Wieleci starali się wciągnąć
również plemię Wolinian, gdyż nie udało się go zaskoczyć. Już
wcześniej uzyskał od swego teścia posiłki: dwa szyki konnicy,
czyli co najmniej dwustu jezdnych. Ponieważ władca Polski zwrócił
się o pomoc wojskową do Bolesława I Srogiego, przeto nie
lekceważył on niebezpieczeństwa i przywiązywał dużą wagę do
wyników przyszłych zmagań.
Organizatorem i wodzem wyprawy wielecko-wolińskiej przeciwko
państwu Mieszka I był komes Wichman. Udało mu się zebrać na
wyprawę sporą liczbę wojska. Polacy także dysponowali znacznymi
siłami zbrojnymi, które składały się z wojów pospolitego ruszenia
- piechurzy - i konnicy: drużynnicy, możni, posiłkowe oddziały
czeskie. Armia Mieszka liczyła pewnie około trzech tysięcy ludzi,
co w owych czasach nie było wcale mało.
Działania wojenne rozpoczęli Wieleci i Wolinianie. Wyruszyli oni
ze swych siedzib i posuwali się w górę Odry. Trudno powiedzieć,
czy podążali po jej prawym, czy też lewym brzegu, gdyż po obu
stronach rzeki znajdowały się dogodne drogi. Nie wykluczone, że
cała ta armia kierowała się ku południowemu wschodowi, w stronę
pogranicza wielkopolsko-pomorskiego, w każdym razie zdołała się
wedrzeć w głąb obszaru państwowego Polski i przedzierała się przez
lasy. Nie wiadomo dokładnie gdzie, zapewne jednak na północ od
ujścia Warty do Odry, zagrodziły, najezdzcom drogę oddziały
dowodzone przez samego Mieszka.
Doszło do walnej bitwy 21 września 967 roku. Dzięki informacjom,
które saski kronikarz Widukind otrzymał od jednego z towarzyszy
Wichmana, możemy dziś stosunkowo dokładnie opisać przebieg walki.
Wojska wielecko-wolińskie składały się w większości z piechoty,
która gdy zobaczyła, że Polacy zagradzają jej drogę, uformowała
się w szyk bojowy, stanowiący - jak zwykle w podobnych wypadkach -
prostą kolumnę. Składało się na nią kilka szeregów wojowników,
stojących jeden za drugim. Taki prosty sposób uszykowania wojska
był podówczas powszechnie stosowany przez piechotę i miał ten
walor, że umożliwiał nie tylko odparcie silnego czołowego natarcia
nieprzyjaciela, lecz również uderzenie czołowe na wojska
przeciwnika. Charakteryzowała go jednak niewielka zdolność
przeprowadzenia manewru i mała elastyczność, ponadto szyk ten był
narażony na niebezpieczeństwo w przypadku okrążenia go przez
wojsko nieprzyjaciela. Aby temu zapobiec, starano się ubezpieczyć
tyły przez rozłożenie dobrze strzeżonego obozu. Wojsko polskie
wraz z posiłkowymi oddziałami czeskimi zostało uszykowane przez
Mieszka w sposób bardziej skomplikowany. W centrum książę
zgrupował oddziały pieszych wojowników, wysuwając je nieco ku
51
przodowi, w stosunku do pozostałych części armii, natomiast na
prawym i lewym skrzydle, zapewne nieco w tyle, rozmieścił oddziały
konnicy. W trudnych warunkach terenowych, w lesie, przez jakiś
czas były one niewidoczne dla przeciwnika. W porównaniu z szykiem
przeciwników ugrupowanie wojsk polskich zapewniało im łatwość
manewrowania i znacznie większą operatywność. Bitwa rozpoczęła się
od czołowego uderzenia armii dowodzonej przez Wichmana na
znajdujące się naprzeciw zwarte szyki polskiej piechoty. Mieszko
wydał jej rozkaz, aby związała walką wojowników nieprzyjaciela i
powoli ustępowała pod jego naporem po to, by odciągnąć Wieletów i
Wolinian od ich obozu.
"Gdy Wichman wyprowadził przeciwko niemu wojsko - pisał o Mieszku
I Widukind - (ów) najpierw nasłał na niego piechotę. I gdy ci z
polecenia księcia z wolna uciekali przed Wichmanem, (komes) został
dość daleko odciągnięty od obozu..." Wszystko stało się zgodnie z
przewidywaniami polskiego wodza. Wojsko nieprzyjacielskie zostało
odcięte od własnego obozu, nie mogło się już doń wycofać i
nadeszła chwila, w której do walki wkroczyła polska i czeska
konnica. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl chiara76.opx.pl
przeciwko Polsce. Widocznie Mieszko I zawczasu dowiedział się o
50
przygotowaniach do wojny, do której Wieleci starali się wciągnąć
również plemię Wolinian, gdyż nie udało się go zaskoczyć. Już
wcześniej uzyskał od swego teścia posiłki: dwa szyki konnicy,
czyli co najmniej dwustu jezdnych. Ponieważ władca Polski zwrócił
się o pomoc wojskową do Bolesława I Srogiego, przeto nie
lekceważył on niebezpieczeństwa i przywiązywał dużą wagę do
wyników przyszłych zmagań.
Organizatorem i wodzem wyprawy wielecko-wolińskiej przeciwko
państwu Mieszka I był komes Wichman. Udało mu się zebrać na
wyprawę sporą liczbę wojska. Polacy także dysponowali znacznymi
siłami zbrojnymi, które składały się z wojów pospolitego ruszenia
- piechurzy - i konnicy: drużynnicy, możni, posiłkowe oddziały
czeskie. Armia Mieszka liczyła pewnie około trzech tysięcy ludzi,
co w owych czasach nie było wcale mało.
Działania wojenne rozpoczęli Wieleci i Wolinianie. Wyruszyli oni
ze swych siedzib i posuwali się w górę Odry. Trudno powiedzieć,
czy podążali po jej prawym, czy też lewym brzegu, gdyż po obu
stronach rzeki znajdowały się dogodne drogi. Nie wykluczone, że
cała ta armia kierowała się ku południowemu wschodowi, w stronę
pogranicza wielkopolsko-pomorskiego, w każdym razie zdołała się
wedrzeć w głąb obszaru państwowego Polski i przedzierała się przez
lasy. Nie wiadomo dokładnie gdzie, zapewne jednak na północ od
ujścia Warty do Odry, zagrodziły, najezdzcom drogę oddziały
dowodzone przez samego Mieszka.
Doszło do walnej bitwy 21 września 967 roku. Dzięki informacjom,
które saski kronikarz Widukind otrzymał od jednego z towarzyszy
Wichmana, możemy dziś stosunkowo dokładnie opisać przebieg walki.
Wojska wielecko-wolińskie składały się w większości z piechoty,
która gdy zobaczyła, że Polacy zagradzają jej drogę, uformowała
się w szyk bojowy, stanowiący - jak zwykle w podobnych wypadkach -
prostą kolumnę. Składało się na nią kilka szeregów wojowników,
stojących jeden za drugim. Taki prosty sposób uszykowania wojska
był podówczas powszechnie stosowany przez piechotę i miał ten
walor, że umożliwiał nie tylko odparcie silnego czołowego natarcia
nieprzyjaciela, lecz również uderzenie czołowe na wojska
przeciwnika. Charakteryzowała go jednak niewielka zdolność
przeprowadzenia manewru i mała elastyczność, ponadto szyk ten był
narażony na niebezpieczeństwo w przypadku okrążenia go przez
wojsko nieprzyjaciela. Aby temu zapobiec, starano się ubezpieczyć
tyły przez rozłożenie dobrze strzeżonego obozu. Wojsko polskie
wraz z posiłkowymi oddziałami czeskimi zostało uszykowane przez
Mieszka w sposób bardziej skomplikowany. W centrum książę
zgrupował oddziały pieszych wojowników, wysuwając je nieco ku
51
przodowi, w stosunku do pozostałych części armii, natomiast na
prawym i lewym skrzydle, zapewne nieco w tyle, rozmieścił oddziały
konnicy. W trudnych warunkach terenowych, w lesie, przez jakiś
czas były one niewidoczne dla przeciwnika. W porównaniu z szykiem
przeciwników ugrupowanie wojsk polskich zapewniało im łatwość
manewrowania i znacznie większą operatywność. Bitwa rozpoczęła się
od czołowego uderzenia armii dowodzonej przez Wichmana na
znajdujące się naprzeciw zwarte szyki polskiej piechoty. Mieszko
wydał jej rozkaz, aby związała walką wojowników nieprzyjaciela i
powoli ustępowała pod jego naporem po to, by odciągnąć Wieletów i
Wolinian od ich obozu.
"Gdy Wichman wyprowadził przeciwko niemu wojsko - pisał o Mieszku
I Widukind - (ów) najpierw nasłał na niego piechotę. I gdy ci z
polecenia księcia z wolna uciekali przed Wichmanem, (komes) został
dość daleko odciągnięty od obozu..." Wszystko stało się zgodnie z
przewidywaniami polskiego wodza. Wojsko nieprzyjacielskie zostało
odcięte od własnego obozu, nie mogło się już doń wycofać i
nadeszła chwila, w której do walki wkroczyła polska i czeska
konnica. [ Pobierz całość w formacie PDF ]