[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zapisów nie było, rachował na to, że nie mieli dzieci i powiedział sobie, że gdyby mógł ich do
rozwodu doprowadzić, zabiłby pana Mateusza najsrożej by się pomścił. Ukryty w bliskości
szpiegował, wywiadywał się i cały oddał się jednej myśli, jednej żądzy pomszczenia się.
Przejrzawszy jednak, jakim sposobem mógłby zamiaru dopełnić, środków wynalezć nie
umiał.
Wiedział on, że anielska Anna znosząc wiele cierpiała bez użalenia się, łagodnie przyjęła
życie, jak było, nie przypuszczając podobieństwa przemiany na lepsze. Jednakże pojmował, iż
wmięszawszy między małżeństwo trzecią jaką zręczną osobę mógłby krokiem ku zemście
postąpić. Pojmował, że mąż, gdyby miał na nią podejrzenie, zacząłby się z nią gorzej jeszcze
obchodzić, że przywiedziona do rozpaczy Anna mogłaby się chwycić jakiegoś środka ratun-
ku.
Stanął więc na tym, że należało mu wyszukać kogoś, co by małżeństwo poróżnił: było to
trudnym, raz że się musiał ukrywać, po wtóre że nikogo zdatnego ku tej misji szatańskiej nie
znał. Nie tracił jednak nadziei i z nieugiętą wolą zemsty, pieszcząc się myślą tą czekał pory,
wyglądał człowieka; lecz próżno łamał głowę, szukał, patrzał, próbował, nikt mu się nie zda-
rzał; cierpliwy czekał jeszcze nie zrażając się wcale. O kilka mil od Brzozówki ukryty wśród
lasu w nędznej chacie budnika, żył tylko swoją zemstą i niekiedy z największą ostrożnością
czynił wycieczki po miasteczkach, zawsze bezskuteczne, bo nie tam mógł znalezć tego, kogo
potrzebował.
Nigdy by nie mógł był dopełnić, co sobie usnuł stary, gdyby nie dziwny i przyjazny mu
skład okoliczności.
Kiedy pan Mateusz starał się jeszcze o Annę, wiemy, że sędzia wspomagając go i chcąc
fundusze jego na oko powiększyć dał mu od siebie oblig kondyktowy83 na sto tysięcy złotych,
pozwolił go wnieść w akta, a przy sobie dla bezpieczeństwa kwit tylko zatrzymał. Nie myślał
potem zaraz skasować długu oblatowaniem84 kwitu i rzecz tę, jak była, zostawił. Tymczasem
81
konsens (z łac.) zgoda
82
konsystorz (z łac.) urząd biskupi do spraw kościelno-sądowych
83
oblig kondyktowy (z łac.) warunkowy skrypt dłużny
84
oblatowanie (z łac.) wpisanie do akt
59
nie wiadomo jakim przypadkiem zginął kwit, a sędzia ufając człowiekowi, dla którego tyle
czynił, wcale się o to nie troszczył. Dla jakichś jednak interesów potrzebując znieść ten zmy-
ślony ciężar ze swego majątku upomniał się u pana Mateusza, aby mu kwit przed aktami za-
pisał oświadczając się, że swój zgubił.
Wszakżeś mi to darował?
Ja!? zawołał sędzia chybaś oszalał, wszakże mi kwit dałeś. Jakże mogłem czynić ci
taki podarunek, chyba bym sam chciał zostać bez kawałka chleba.
Na to wszystko odpowiedział pan Mateusz uśmiechem i zaręczeniem łaskawym, że sumy
poszukiwać nie będzie do końca jego życia.
Tak podła zdrada oburzyła sędziego do najwyższego stopnia, nie pojmował, nie przewi-
dywał, że mu się tak może jego ulubieniec wywdzięczyć i śmiertelną powziął ku niemu nie-
nawiść. Rozeszła się o tym pogłoska w sąsiedztwie, ale pan Mateusz już wcale nie dbał o opi-
nię i żartował z niej sobie. Dowiedział się w swoim ukryciu Bałabanowicz o nienawiści sę-
dziego ku swemu nieprzyjacielowi i przeczuwając w nim sprzymierzeńca użytecznego, pota-
jemnie ku niemu pospieszył.
Na widok upioru nie byłby się bardziej nastraszył sędzia jak ujrzawszy Bałabanowicza,
który zgryzotami wynędzniały, siny, skurczony we dwoje, przyszedł mu rozwinąć plany
swojej zemsty. Wzdragał się przyjąć je z początku sędzia, lecz gdy Bałabanowicz zajątrzył go
zręcznie, dał się nakłonić. Chodziło o zdatnego i niepodejrzanego człowieka, którego łatwiej
daleko było znalezć sędziemu mającemu rozległe stosunki i nie potrzebującemu się ukrywać.
Obrano jednozgodnie na kochanka Anny a nieprzyjaciela Mateuszowi niejakiego Teodora
Ordęgę, człowieka młodego, śmiałego i lubiącego, jak mówią po prostu, awantury.
Pan Teodor Ordęga liczył już lat trzydzieści spędzonych częścią w wojsku, częścią na wsi, [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl chiara76.opx.pl
zapisów nie było, rachował na to, że nie mieli dzieci i powiedział sobie, że gdyby mógł ich do
rozwodu doprowadzić, zabiłby pana Mateusza najsrożej by się pomścił. Ukryty w bliskości
szpiegował, wywiadywał się i cały oddał się jednej myśli, jednej żądzy pomszczenia się.
Przejrzawszy jednak, jakim sposobem mógłby zamiaru dopełnić, środków wynalezć nie
umiał.
Wiedział on, że anielska Anna znosząc wiele cierpiała bez użalenia się, łagodnie przyjęła
życie, jak było, nie przypuszczając podobieństwa przemiany na lepsze. Jednakże pojmował, iż
wmięszawszy między małżeństwo trzecią jaką zręczną osobę mógłby krokiem ku zemście
postąpić. Pojmował, że mąż, gdyby miał na nią podejrzenie, zacząłby się z nią gorzej jeszcze
obchodzić, że przywiedziona do rozpaczy Anna mogłaby się chwycić jakiegoś środka ratun-
ku.
Stanął więc na tym, że należało mu wyszukać kogoś, co by małżeństwo poróżnił: było to
trudnym, raz że się musiał ukrywać, po wtóre że nikogo zdatnego ku tej misji szatańskiej nie
znał. Nie tracił jednak nadziei i z nieugiętą wolą zemsty, pieszcząc się myślą tą czekał pory,
wyglądał człowieka; lecz próżno łamał głowę, szukał, patrzał, próbował, nikt mu się nie zda-
rzał; cierpliwy czekał jeszcze nie zrażając się wcale. O kilka mil od Brzozówki ukryty wśród
lasu w nędznej chacie budnika, żył tylko swoją zemstą i niekiedy z największą ostrożnością
czynił wycieczki po miasteczkach, zawsze bezskuteczne, bo nie tam mógł znalezć tego, kogo
potrzebował.
Nigdy by nie mógł był dopełnić, co sobie usnuł stary, gdyby nie dziwny i przyjazny mu
skład okoliczności.
Kiedy pan Mateusz starał się jeszcze o Annę, wiemy, że sędzia wspomagając go i chcąc
fundusze jego na oko powiększyć dał mu od siebie oblig kondyktowy83 na sto tysięcy złotych,
pozwolił go wnieść w akta, a przy sobie dla bezpieczeństwa kwit tylko zatrzymał. Nie myślał
potem zaraz skasować długu oblatowaniem84 kwitu i rzecz tę, jak była, zostawił. Tymczasem
81
konsens (z łac.) zgoda
82
konsystorz (z łac.) urząd biskupi do spraw kościelno-sądowych
83
oblig kondyktowy (z łac.) warunkowy skrypt dłużny
84
oblatowanie (z łac.) wpisanie do akt
59
nie wiadomo jakim przypadkiem zginął kwit, a sędzia ufając człowiekowi, dla którego tyle
czynił, wcale się o to nie troszczył. Dla jakichś jednak interesów potrzebując znieść ten zmy-
ślony ciężar ze swego majątku upomniał się u pana Mateusza, aby mu kwit przed aktami za-
pisał oświadczając się, że swój zgubił.
Wszakżeś mi to darował?
Ja!? zawołał sędzia chybaś oszalał, wszakże mi kwit dałeś. Jakże mogłem czynić ci
taki podarunek, chyba bym sam chciał zostać bez kawałka chleba.
Na to wszystko odpowiedział pan Mateusz uśmiechem i zaręczeniem łaskawym, że sumy
poszukiwać nie będzie do końca jego życia.
Tak podła zdrada oburzyła sędziego do najwyższego stopnia, nie pojmował, nie przewi-
dywał, że mu się tak może jego ulubieniec wywdzięczyć i śmiertelną powziął ku niemu nie-
nawiść. Rozeszła się o tym pogłoska w sąsiedztwie, ale pan Mateusz już wcale nie dbał o opi-
nię i żartował z niej sobie. Dowiedział się w swoim ukryciu Bałabanowicz o nienawiści sę-
dziego ku swemu nieprzyjacielowi i przeczuwając w nim sprzymierzeńca użytecznego, pota-
jemnie ku niemu pospieszył.
Na widok upioru nie byłby się bardziej nastraszył sędzia jak ujrzawszy Bałabanowicza,
który zgryzotami wynędzniały, siny, skurczony we dwoje, przyszedł mu rozwinąć plany
swojej zemsty. Wzdragał się przyjąć je z początku sędzia, lecz gdy Bałabanowicz zajątrzył go
zręcznie, dał się nakłonić. Chodziło o zdatnego i niepodejrzanego człowieka, którego łatwiej
daleko było znalezć sędziemu mającemu rozległe stosunki i nie potrzebującemu się ukrywać.
Obrano jednozgodnie na kochanka Anny a nieprzyjaciela Mateuszowi niejakiego Teodora
Ordęgę, człowieka młodego, śmiałego i lubiącego, jak mówią po prostu, awantury.
Pan Teodor Ordęga liczył już lat trzydzieści spędzonych częścią w wojsku, częścią na wsi, [ Pobierz całość w formacie PDF ]